Geschiedenis

Onze club bestaat inmiddels al meer dan 45 jaar.

Een feuilleton over onze geschiedenis vind je hier:  Club los Holandeses. 

Heb je zelf nog een bijdrage of anekdote uit het verleden van de club?
Ook foto's die de ontwikkeling van de club weergeven zijn van harte welkom.

Deze pagina over de geschiedenis van de club is onder andere tot stand gekomen door Mieke Luttink die ons in goed vertrouwen haar jubileumboekje 1975-2000 ter beschikking stelde. De onderstaande tekst uit dit boekje beschrijft die periode goed, gezien vanuit het oogpunt van het jaar 2000.
Naast de geschiedenis van de club heeft elke subclub haar eigen geschiedenis. Door op onderstaande knoppen te klikken ga je naar die geschiedenis (Geschreven door Marty Bron in een serie artikelen in een aantal edities van de Brug in 2010):

 In de buurt van Benidorm, in de provincie Alicante, ligt L'Alfàs del Pi.

Een plaats die zich vanuit de heuvels uitstrekt tot aan de Middellandse Zee. In die heuvels zijn meerdere wijken, Urbanisaties genaamd, die allen tot dezelfde plaats behoren.
Een van die Urbanisaties is de Barranco Hondo, letterlijk "diepe kloof", waaromheen een grote concentratie Nederlanders woont. Wat is de reden dat zij juist die plek gekozen hebben om zich te vestigen?

Vanaf midden jaren zestig trokken Spanjaarden naar Nederland om te werken en Nederlanders naar Spanje om van de voordelen van het in alle opzichten gunstige klimaat te genieten. Een prachtig land en lekker voordelig. Om zich hier definitief te vestigen deden zich allerlei problemen voor. Het land werd nog dictatoriaal geregeerd, hetgeen voor de buitenlanders inhield dat ze getolereerd werden, maar volledig op de Spaanse voorzieningen waren aangewezen. Buitenlanders mochten uitsluitend onder Spaanse directie werken en dan nog alleen wanneer hun specialisatie niet door een Spanjaard kon worden vervuld.

In diezelfde tijd brachten Toos en Piet Nieuwenhuis, arts en kinderarts in Enschede, een vakantie door in Benidorm. Zij kampeerden op de hoek van de Avd. Europa en Mediterranéo, toen camping en nu één van de drukste verkeersknooppunten. Van enige hoogbouw was nog geen sprake. Het beviel hen zó goed, dat zij besloten in de naaste omgeving een huis te kopen om er komende vakanties in door te brengen. Ook klimatologisch was de locatie, gezien het patroon van isobaren en isothermen in de Bosatlas, ideaal. Uit gesprekken met hier reeds gevestigde landgenoten bleek dat er grote behoefte bestond aan hulp. Door taalproblemen en onbekendheid met de hier geldende wetten en regels waren de problemen talrijk. Toos en Piet onderkenden dit.

In 1972 startte Toos een grondig onderzoek, op verzoek van deze landgenoten, naar de mogelijkheden van dienstverlening op medisch sociaal gebied ter plekke. Uit dit onderzoek vloeide een definitief plan voort, waarin als locatie werd gekozen voor de Barranco Hondo, een prachtige lege Urbanisatie vol met Amandel- en Johannesbroodbomen.
Publiciteit over dit plan leidde tot een berg brieven van belangstellenden. Toos beantwoordde persoonlijk honderden brieven.

In het Handelsregister van de Kamer van Koophandel te Hengelo werd in mei 1974 de "Coöperatieve Vereniging Service Centrum Costa Blanca U.A." ingeschreven. Veel, heel veel werk volgde. In de zomer van datzelfde jaar kreeg Piet te horen dat hij, om gezondheidsredenen, niet langer zijn te drukke praktijk mocht uitoefenen. Het echtpaar besloot daarna zelf in Spanje aan de slag te gaan.

In de zomer van 1975 vestigden Toos en Piet zich definitief in hun nieuwe huis in de Barranco Hondo met de jongste kinderen Rienke (16) en Bob (12). De kinderen gingen naar Spaanse scholen en integreerden binnen zes maanden met hun Spaanse klasgenoten.
Nu werden de plannen pas echt tastbaar. Voor een vriendenprijs werd het huidige huis van Ton Holleman (Avda. del Pino 5) gehuurd en als voorlopige soos ingericht, De eerste vijf leden, Toos, Piet, het echtpaar Fleischer en Wim Blokker openden op 23 oktober 1975 dit onderkomen officieel.
Het begin was er, maar er wachtten nog vele problemen. De coöperatie groeide langzaam. Het einde van de financiële middelen kwam in zicht. Toen was er, als in een sprookje, de familie Philips. Tegenover het voorlopige "soosje" hadden zij een huis laten bouwen, maar zelf woonden zij nog in Denia. Mevrouw Philips was ernstig ziek. Toos en Piet bezochten haar regelmatig in het ziekenhuis van Denia en later thuis. Kort voor haar dood in december 1975, had de familie Philips besloten het Service Centrum financieel te steunen.
In het huis tegenover het "soosje" mocht de eerste verpleegster, Jo v.d. Weyden, met haar man wonen. Voor leden waren de volgende diensten beschikbaar:

• Medische zorg door Piet -onder de beschermende "paraplu" van de Spaanse huisarts Antonio Segade-,
  
• Verpleegkundige hulp,
• Begeleiding naar Spaanse specialisten, polikliniek en ziekenhuis,
• Beschikking over het "soosje" met 2000 boeken (deels afkomstig uit de bibliotheek van Piet's vader),
• Hulp bij sociale- en taalkundige problemen.

In 1976 volgde intensief overleg tussen Justus Philips (geen familie van de gloeilampenfabrikant) met vrienden enerzijds en Toos en Piet met de echtparen Bakker en Gans. Door het Russische hoofddeksel van Philips werden deze vergaderingen beter bekend als vergaderingen van de "Opperste Sovjet". Om zowel de familie Nieuwenhuis als het Service Centrum een geldelijke impuls te geven stelde Justus Philips zijn vermogen ter beschikking voor een nieuw op te richten Spaanse vereniging.

Zo ontstond de Circulo Privado Los Holandeses op advies van de Spaanse advocaat Yribarren. Een vereniging zonder winstoogmerk en derhalve vrijgesteld van het betalen van belastingen. Toen Justus Philips in december 1976, een jaar na zijn vrouw, overleed werd uit zijn erfenis de financiële basis voor de vereniging gelegd. De droom van Toos en Piet kwam weer een stukje dichterbij haar realisatie.

Door de activiteiten van Toos en Piet kwamen er Nederlanders naar de Barranco Hondo. Voor hen die besloten hier definitief te gaan wonen moesten huizen worden gebouwd. Wim Isings, verkoper voor de Spaanse bouwer Antonio Perez Gimer, startte daartoe Prima Villa Costa Blanca s.a., een in La Nucia gevestigd bedrijf waaraan ook John Wesseling als bouwkundige/directeur en Henk Landhuis als promotor/directeur verbonden waren Zij waren het die de eerste "Margarita's" lieten bouwen. Zij waren ook verantwoordelijk voor de bouw van de huidige soos.
Door verkoopmaatschappij Primavera worden tot begin tachtiger jaren, ook modellen als "Petunia", "Girasol", "Palmeria" en "Monaco" aan de man gebracht.

In november 1976 legde Justus Philips nog de eerste steen voor de soos. Ter zijner ere werd later het plein door de Ayuntamiento van L'ALfàs del Pi, Plaza Justus genoemd. Bij die eerste steenlegging was ook de Consul Generaal van Nederland uit Barcelona, de heer C. J. van Geest, aanwezig. Hij knipte het lint door waardoor de eerste twee woningen van her Margaritapark in gebruik werd gesteld. 

Het ledental van de Los Holandeses groeide gestaag. Voor een entreegeld van Fl. 50,00 en vervolgens een maandelijkse bijdrage van Fl. 75,00 per persoon of Fl. 100,00 per echtpaar stonden alle diensten van het Service Centrum te hunner beschikking. Volgens de statuten moest bij een ledental van 30 of meer een eigen bestuur worden gevormd. Dat gebeurde in november 1977 toen vijftig leden een bestuur kozen, wat onder leiding van Toon Magnin begon. Toos en Piet bleven de directie voeren.

In hetzelfde jaar werd er ook begonnen met een mededelingenblad. Het is verbluffend om in nr. 1 van augustus 1977 o.m. het volgende te lezen: "Zijn er problemen, dan hopen wij, dat u met de directie een afspraak maakt. Het is voor een goede sfeer onder de leden erg belangrijk, dat iedereen zich vanaf het begin positief opstelt ten opzichte van elkaar, dat wil zeggen, kritiek is goed, maar dan opbouwende, waar iedereen van kan profiteren, graag met een suggestie voor een oplossing..."
Eind november 1977 werd ook het voorlopige soosje verlaten. Met een kleine tussenstop in een gebouw achter de huidige Soos, werd de nieuwe Soos betrokken.

In november 1978 kwam H.M. Ambassadeur L. J. Goedhart speciaal uit Madrid om, in het bijzijn van honderden mensen, de "Soos van Piet en Toos" officieel te openen.

Alle voorwaarden voor een voorspoedige groei waren geschapen. Behoudens de reeds genoemde diensten kwam er een winkeltje, er reed een minibus voor boodschappen en personenvervoer, de bibliotheek bevatte inmiddels ruim tienduizend boeken o.a. door een schenking ineens van 500 boeken door een uitgever, er was een wasserette. Uit de leden kwam een evenementencommissie voort die biljart, bridge, canasta, jeu de boules, handwerken, volksdans en toneel (Pochette) organiseerde. Aan feestdagen, bijzondere gebeurtenissen en culturele evenementen werd, evenals nu, veel aandacht besteed. De bar was in eigen beheer totdat in maart 1980 Piet en Arie van Diggelen als eersten de bar professioneel gingen beheren. Er volgden nog velen, maar de herinnering aan het duo Joost en Marij vervult vele leden nog met weemoed. Zij waren het dan ook die in 1986 aan de wieg van onze huidige carnavalsvereniging, De Diepklovers, stonden.

Het mededelingenblad werd begin 1979, na 6 verschijningen, vervangen door de Brug met als eerste redactie Karel Been, Isabel Bousché en Ed Meulenkamp.

Na enige jaren bleek dat, mede door die gewijzigde omstandigheden, de groei van de club stagneerde. in 1990 memoreerde Boy Naessens, de toenmalige voorzitter, dat het huidige ledental van 100, aangevuld met 50 donateurs, gemakkelijk kon uitgroeien tot 250 leden. De organisatie werd aan de omstandigheden aangepast. Het Service Centrum werd geleidelijk een Centrum van ontmoeting en gezelligheid.
Vanuit de vereniging ontwikkelden zich nieuwe activiteiten maar natuurlijk bleven bestaande activiteiten gehandhaafd. Het lidmaatschap werd een vast bedrag per persoon per jaar.
Het begrafenisfonds uit 1988 bestaat nog steeds, de bejaardenzorg drijft op betaalde vrijwilligers. Er zijn altijd verpleegkundigen geweest in dienst van de vereniging, die gehonoreerd werden uit de contributie tot 1992.
Bij het hervormingsplan kwam deze zorg te vervallen en werd opgevangen door het oprichten van een verpleegfonds, zodat verpleging voor de leden mogelijk zou blijven. Dit functioneerde tot in 1996 toen de Kruisvereniging definitief van de grond kwam en ook hier thuiszorg en verdere verpleegkundige hulp mogelijk werden.
Een nieuwe impuls tot individualisering was de komst van satelliet televisie begin jaren negentig, waardoor ontvangst van Nederlandse zenders mogelijk werd.

Het 20 jarig bestaan werd in 1995 van 18 t/m 25 november groots gevierd. De komst van de computer met daaraan verbonden de mogelijkheden voor internet en e-m@il werd een totaal nieuwe activiteit in de Club. Een betere kennis van dit nieuwe medium zal de hele wereld onder handbereik kunnen brengen. Ook deze nieuwe technieken hebben invloed gehad op het verenigingsgebeuren.

Disclaimer:

Tijdens het bestaan van de Club los Holandeses is meer gebeurd dan in een paar bladzijden kan worden beschreven. Het is daarom mogelijk dat een aantal belangrijke personen en feiten niet genoemd zijn. Er is uiteraard getracht dit te vermijden, maar dat is niet te wijten aan enige voorkeur of opzet.